Senin, 16 Desember 2013

Cerkak: Nandhang Nelangsa

         Suntik? Ya, Vika pancen wedi weruh jarum suntik. Dhewekke weruh jarum suntik wae wedi, apa maneh yen disuntik? Pancen dhewekke angel banget nalikane aku arep nyuntik dhewekke.
“ Dokter, ini betulan saya harus disuntik?”, omongku marang Vika
Aku manthuk tandha yen omongane Vika iku bener. Dhewekke kudu diwenehi sawijining obat lewat suntikan, sing ora mung sepisan, kepara malah kudu rutin, apa maneh isih wektu wiwitan mangkene, kudu ana sedina sepisan anggonku nyuntikake obat. Suntikan iki mesthi dadi pilihan terakhir menawa sawenehing cara ora bisa digunakake maneh.
Iya, dua minggu yang lalu kan sudah saya terangin. Kalau kamu memang mau sembuh, sebulaaaan aja, pasti udah nunjukkin tanda-tanda yang baik.”omongku marang Vika.
Aku nerangke, kaya sing wus dakterangke sewulan kepungkur. Praupane Vika saya pucet. Dhewekke ndhingkluk karo nyekeli sirahe, mbokmenawa lara maneh.
“ Dok, saya takut jarum suntik”              
Ngono omonge karo ngematke aku, kaya-kaya suntikan sing arep dakanggo bakal nglarani awakke. Aku meneng  wae, bocah iki pancen wus bola-bali ngandhakake yen dhewekke wedi jarum suntik, lan kepiye carane supayane dhewekke ora kena suntikan. Aku ya ngakoni, mesthi larane, merga sawenehing perawat rada kangelan nggoleki pembuluh darah papan kanggo nyuntikake infus. Malah tau milih bali tanpa nerusake infuse padahal ora ana dokter sing setuju yen dhewekke medhot opname. Tapi bocah mau ora duwe pilihan liya. Kejaba yen dhewekke nudhuhake kepenginane arep mari. Nanging saya suwe, kondhisi fisik e malah saya tumurun, saranku sakjane dhewekke kudu ngurangi stress.
Dina iki, Vika arep suntik wae kakehan alesan, dheweke malah ngenteni barang kang diglethakke ana sandhing boneka coklate muni, hapene.
nungguin apa?”, omongku
 “telepon“, omonge lemes.
“kenapa enggak kamu telepon aja?”, omongku nanggepi
Vika gedheg, tandha yen wegah.
“kalau saya, dapat ucapan selamat ulang tahun tanpa ngasih tahu saya sedang ulang taun kan seneng”, omonge Vika marang aku karo mesem.
Vika pindhah ana kasur, lan mandeng jendhela sedhela banjur nerusake dolanan boneka coklate. MasyaAllah, mripate kebak banyu. Tangise saiki wis pecah, ambyah tekan ngendi-endi, tekan atiku barang sing dadi tuwuh welase.
telepon aja” suaraku barang melu gemeteran.
Vika gedheg maneh nanging karo iluh sing wis ngebaki pipine, gedheg sing ngetokake larane panandang.
nggak bisa“ omonge Vika ora cetha kecampur swara tangis semenggruk.
 Aku ora arep takon kenapa ora bisa, yen dudu dhewekke sing karep mratelakake, aku sing kadhung weruh artine omonge ‘nggak bisa’ ne mau. Iya ngemu teges, kuciwa saka cidrane pangarep-arep. Mbokmenawa cidrane janji. Mbokmenawa........ akh yen iki sing ngerti ya gendhuk siji iki.
Boleh besok nggak?”, omonge Vika semenggruk
Mau ditunda lagi?“ omongku lirih
Melas rasane atiku ngematake mripate bocah kui kebak pengarep-arep. Aku nggumun tenan, nduwe pirang pengarep-arep cacahe bocah kui, bola-bali tugel nanging esih arep wae ngenteni.
Aku luwih ora tega nalika ngematke dhewekke anggone nahan sirahe sing larane tansaya parah. Nrenyuhake. Tapi bocah kuwi mesthi duwe pilihan liya kang nggumuni.
boleh ya?”, omonge dhewekke
Aku manthuk, ananging jawabanku jan-jane ora, tapi kapan maneh keturutan sing dadi pepenginane, mung kuwi sing tak aboti. Mung istilahe, nuruti kepenginane ing antarane kepenginan sing durung bisa digayuh, ora ana salahe.
Vika ketok rada bungah. Ngepasi kuwi aku ya nyuwun marang Gusti supaya dhewekke ndang entuk telpon.
***
Sorene aku entuk kabar saka ibune, yen dhewekke wis ora ngenteni telepon, istilahe standar kepenginane diudhunake yaiku namung pesan kang singkat wae, tekan wengi, tekan bener-bener entek dinane, tekan ganti dina, tekan wektune kudu ketemu aku maneh,  suntik.
***
Isuk-isuk aku lagi mbukaki jendhela ruanganku, supayane rada adhem. Tanpa nothok lawang kang pancen wis kabukak, dhewekke wis ngadeg ing tengah-tengahe lawang, iluhe dleweran.
Suntik sekarang”, omonge Vika ngageti aku
Aku gugup.
“Eh, beneran?”, omongku rada gugup
Saiki malah aku sing ragu. Yen tenan tampa telepon utawa sms kok dleweran iluhe, apa ora nampa maneh, nanging kok gelem disuntik?
“Vika..vika...,” omongku nang ati karo nahan trenyuh
“Iya, cepetan!”, omonge rada nyeneni aku.
Aku nyuntik Vika, iki kapisanan dhewekke disuntik tanpa nangisi larane suntikan. Iki tangisane beda. Bola-bali pecah. Aku rada gugup. Nggoleki papan sing trep kanggo suntikan, nanging aku gemeteran weruh larane tangis gendhuk sing kawit cilik tak kenal.
***

Aku ketemu maneh saperlu menehi sawenehing obat kang kudu diombe, seminggu sakwise suntikan pertama. Nyawang guyune sing digawe-gawe malah atiku sing lara. Karo ngambung tanganku, dhewekke pamitan, arep mangkat sekolah maneh, ora pengin suwe-suwe kalah karo larane sing tak kira mesthi esih lara banget. Tak aras jilbabe sing nutupi sirahe. Tanpa rambut.

0 komentar:

Posting Komentar